Αίγινα
Το νησί της Αίγινας βρίσκεται στο κέντρο του Σαρωνικού κόλπου και είναι το δεύτερο σε μέγεθος, μετά την Σαλαμίνα. Οι κάτοικοι του, και οι καλλιέργειες τους, βρίσκονται κυρίως στο βόρειο και στο δυτικό μέρος του νησιού, ενώ νότια και νοτιοανατολικά το νησί είναι πιο απάτητο.
Το όνομα του το πήρε από την νύμφη «Αίγινα», κόρη του Θεού Ασωπού, την οποία ερωτεύτηκε ο Δίας και την απήγαγε στο νησί Οινώνη, όπως λεγόταν τότε η Αίγινα.
Η Αίγινα έχει σημαντική ναυτική ιστορία, η οποία ξεκινά από πολύ παλιά. Την 3η χιλιετία π.Χ. η Αίγινα ήταν είδη εμπορικός σταθμός για τα πλοία της εποχής.
Οι Αιγινήτες ήταν οι πρώτοι στην αρχαία Ελλάδα που έφτιαξαν καράβια με πανιά. Είχαν επίσης φτιάξει ένα μοναδικό για την εποχή έργο, ένα σύστημα από τεχνητούς υφάλους, είχαν δηλαδή «ναρκοθετήσει» την περιοχή στα πρόσγεια του λιμανιού της Αίγινας, ούτως ώστε τα εχθρικά πλοία να προσαράζουν.
Από τον 11ο μέχρι το 16ο αιώνα, η Αίγινα υποφέρει από επιδρομές πειρατών. Αναφέρεται μάλιστα ότι στο τέλος του 12ου αιώνα, το νησί έγινε βασικό ορμητήριο των πειρατών που χρησιμοποιούνταν κυρίως για τις επιθέσεις τους στην Αττική. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίστηκε ως «φωλιά των πειρατών» από τον Μητροπολίτη των Αθηνών, Μιχαήλ Χωνιάτη.
Σήμερα η Αίγινα είναι μια ώριμα ανεπτυγμένη τουριστικά περιοχή, ο χαρακτήρας της οποίας δεν έχει αλλοιωθεί από την έλευση των τουριστών, γεγονός που τιμά τους Αιγινήτες. Γι’ αυτό άλλωστε και το περπάτημα στην πόλη της Αίγινας, γύρω από το λιμάνι, είναι απόλαυση.
Αγκίστρι
Το Αγκίστρι είναι ένα μικρό νησί ΝΔ της Αίγινας με περίπου 1100 μόνιμους κατοίκους. Το νησί είναι κατάφυτο με πεύκα, έχει ωραιότατο κλίμα, είναι αυθεντικό, ήσυχο και προσφέρεται τόσο για κολύμπι στις ωραίες παραλίες του όσο και για περπάτημα.
Η ιστορία του νησιού ακολουθεί πιστά την ιστορία της νήσου Αίγινας και της γενικότερης περιοχής του Σαρωνικού. Στην αρχαιότητα ήταν μέλος του Βασιλείου της Αίγινας του μυθικού Βασιλιά Αιακού, και είχε την ονομασία Κεκρυφάλεια που σημαίνει «στολισμένη κεφαλή». Δυστυχώς, οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο νησί είναι μέχρι σήμερα ελάχιστες κι έτσι δεν γνωρίζουμε πολλά για την αρχαία του ιστορία. Παρόλα αυτά, από ευρήματα που υπάρχουν σήμερα στο Πνευματικό κέντρο Μεγαλοχωρίου, φαίνεται πως το νησί κατοικήθηκε αρχικά γύρω στον 5ο π.Χ. αιώνα από Πελοποννήσιους.
Στα Βυζαντινά χρόνια, αλλά και αργότερα, το νησί υπέφερε από πειρατικές επιδρομές και κατά καιρούς οι κάτοικοι του το εγκατέλειπαν παντελώς (ή εξολοθρεύονταν παντελώς!). Αναφέρεται πως το 14ο αιώνα μ.Χ. εποικείται από Αρβανίτες, όμως τον 17ο αιώνα αδειάζει πάλι. Στο νησί βρίσκεται ο τάφος του αρματολού Μητρομάρα, το όνομα του οποίου έγινε γνωστό στην επανάσταση του 1770 (Ορλωφικά) , αλλά και πριν από αυτήν καθώς η Τούρκοι τον είχαν επικηρυγμένο εξαιτίας των πολλών σκοτωμένων Τούρκων που άφηνε στο διάβα του. Ο έλληνας αγωνιστής κατέφυγε και πέθανε στο νησί στις 15 Φεβρουαρίου 1772.
Ο πληθυσμός του νησιού μέχρι το 1940 ήταν λιγοστός, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όμως ήρθε η άνθηση. Η σύνδεση δια θαλάσσης με τον Πειραιά βοήθησε σημαντικά σε αυτό. Σήμερα, το νησί παράγει ρετσίνα από πεύκο, ελαιόλαδο, σύκα, κριθάρι και φρούτα, αν και ο κύριος όγκος των εσόδων έρχεται από τον τουρισμό.
