Απέναντι από την Α. Σκύλλαιον (βλέπε φωτό), το ανατολικότερο σημείο της Πελοποννήσου, βρίσκονται δύο μικρές νησίδες, οι Νσις Σπαθί και Νσις Σκυλί. Οι δύο αυτές νησίδες είναι γνωστές με το όνομα Τσελεβίνια από τον 16ο αιώνα, πιθανότατα από τις αρβανίτικες λέξεις «Τσέλιε» (=προσέξτε) και «βένιε» (=έρχονται). Προφανώς οι αρβανίτες της περιοχής είχαν βίγλα στο Σκύλλαιο και όταν έρχονταν τα τούρκικα ή άλλα πειρατικά πλοία, φώναζαν «τσέλιε-βένιε».
Στην περιοχή βρίσκεται και το βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγιάς (φαίνεται στη φωτογραφία), μέσα σε ενετικό κάστρο. Το κάστρο είναι αρκετά κατεστραμμένο και λίγα ερείπια μόνο σώζονται από το εξωτερικό τοίχος του, τον περίβολο του και την ζωή μέσα σε αυτό (βρέθηκαν κεραμικά του 13 – 14ου αιώνα μ.Χ.). Επειδή το κάστρο αυτό δεν υπάρχει στους ναυτικούς χάρτες του 17 – 18ου αιώνα, συμπεραίνουμε ότι η ζωή του ήταν σύντομη και καταστράφηκε ολοσχερώς πριν το τέλος του 15ου αιώνα.
Η περιοχή κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια και ονομαζόταν Σκύλλαιον και οι κάτοικοι της Σκυλλαιείς. Σύμφωνα με την μυθολογία, το όνομα της το πήρε από την Σκύλλη, κόρη του βασιλιά Νίσου των Μεγάρων, το πτώμα της οποίας ξεβράστηκε στην περιοχή υπό άγνωστες συνθήκες. Δυστυχώς, οι αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή έχουν σταματήσει, πιθανότατα εξαιτίας της έλλειψης οικονομικών πόρων, και έτσι μένουν πολλά ακόμα να μάθουμε για την ζωή των αρχαίων Σκυλλαίων.
