Το νησί κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή (4000 – 2800 π.Χ.). Ο Όμηρος ονόμασε το νησί “ΙΝΕΜΟΕΣΣΑ”, λόγω των ισχυρών ανέμων στην περιοχή. Υπάρχουν πολλά ευρήματα από τη Μινωική Εποχή (3000 – 1400 π.Χ.), το νησί ήταν ο επόμενος σταθμός των Κρητικών μετά την Κάσο. Οι Μυκηναίοι διαδέχθηκαν τους Μινωίτες. Ο Όμηρος γράφει ότι η Κάρπαθος έστειλε πλοία, μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα, για να πολεμήσουν με τους Έλληνες στον Τρωικό Πόλεμο.
Το νησί αποικίστηκε στις αρχές της πρώτης χιλιετίας π.Χ. από τους Δωριείς. Αυτοί ίδρυσαν τις πόλεις Βρυκούς, Αρκέεια, Κάρπαθο και Ποτίδαιον. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., ιδρύθηκε η Αθηναϊκή Συμμαχία και το νησί έγινε μέλος της. Κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηνών, το νησί παρέμεινε στο πλευρό της Αθήνας. Στους επόμενους αιώνες γνώρισε τη ρωμαϊκή κυριαρχία και τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Στη συνέχεια, το νησί δέχτηκε επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Άραβες και άλλους επιδρομείς, που λεηλατούσαν τα απροστάτευτα νησιά του Αιγαίου.
Η Κάρπαθος χαλάρωσε τελικά από τον 10ο αιώνα π.Χ., όταν οι Βυζαντινοί ξερίζωσαν τους Σαρακηνούς από την Κρήτη (ο Γάλλος ιστορικός του 19ου αιώνα Schlumberger έγραψε ότι η νίκη των Βυζαντινών επί των Σαρακηνών ήταν μια από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα). Ωστόσο, όταν το Βυζάντιο διαλύθηκε από τους Φράγκους τον 13ο αιώνα π.Χ., το νησί πέρασε στα χέρια τους και στη συνέχεια στα χέρια των Τούρκων τον 16ο αιώνα.
Η Κάρπαθος έκανε γνωστή την παρουσία της κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης κατά των Τούρκων το 1821. Ωστόσο, το 1824, μετά τη σφαγή της Κάσου από τους Τούρκους, το νησί υποτάχθηκε και πάλι στην κυριαρχία τους, φοβούμενοι ότι ο άοπλος πληθυσμός τους θα είχε την ίδια τύχη. Παρόλο που ιδρύθηκε το Ελληνικό Έθνος, η Κάρπαθος, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, παρέμεινε υπό τουρκική κυριαρχία μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τους Ιταλούς στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Το 1947, υπό το δικό τους Επαναστατικό Κίνημα, η Κάρπαθος κατάφερε να απελευθερωθεί μαζί με τον Κώστα και να γίνει μέρος του Ελληνικού Έθνους, το πρώτο από όλα τα Δωδεκάνησα.
Αξιοθέατα: Απλά πρέπει να επισκεφθείτε αυτό το νησί και το νησί της Κάσου. Είναι μια αξέχαστη εμπειρία και θα ξαναζήσετε τις “παλιές καλές μέρες”. Ειρηνικές μέρες χωρίς άγχος. Ανθρώπινες μέρες όπου η “παγκοσμιοποίηση” σήμαινε φιλοξενία και όχι χρήμα – κέρδος ή να ζουν οι λίγοι εκλεκτοί εις βάρος όλων των άλλων.
Κάθε χωριό της Καρπάθου έχει το δικό του χρώμα, με το πιο ξεχωριστό να είναι το χωριό της Ολύμπου. Σε όλο το νησί, αλλά ακόμη πιο έντονα στην Όλυμπο, η γλώσσα έχει έντονα δωρικά στοιχεία. Το χωριό Όλυμπος, με τα σπίτια του Καρπάθικης αρχιτεκτονικής, τις πλούσιες διακοσμήσεις, την παραδοσιακή γυναικεία ενδυμασία και τη διατήρηση πανάρχαιων παραδόσεων, αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο (μην ξεχνάτε τον εορτασμό της Παναγίας με τραγούδι και χορό που ξεκινά στις 15 Αυγούστου και διαρκεί τρεις ημέρες). Η φήμη της Ολύμπου είναι παγκόσμια και προσελκύει επισκέπτες από παντού, χωρίς ευτυχώς το χωριό να χάνει το χρώμα του.
Γιορτές: Το νησί της Καρπάθου δείχνει αφοσίωση σε πανάρχαιες τελετές και παραδόσεις. Οι λαϊκές γιορτές του νησιού, με πρώτη της Ολύμπου, είναι γνωστές για τη γοητεία τους. “Μαντινάδες” (αυτοσχέδια κουπλέ, μια εκδοχή του τι θα ήταν ένα ραπ τραγούδι στην αγροτική Ελλάδα), λαϊκή μουσική (το νησί έχει πλούσια μουσική παράδοση), φαγητό, κρασί και χορός είναι τα βασικά στοιχεία του γλεντιού. Για περισσότερες πληροφορίες, σχετικά με τις ώρες και τους τόπους που γίνονται οι γιορτές, ρωτήστε στο Δήμο Καρπάθου (22450 22427) και θα ανταμειφθείτε για τους κόπους σας.
Γεύσεις: Υπάρχουν πολλές ωραίες γεύσεις, όπως “Μυζηθρόπιτα” (πίτες από το λευκό τυρί μυζήθρα), “Μακαρούνες” (χειροποίητα ζυμαρικά), γεμιστό αρνί ψημένο σε παραδοσιακό φούρνο και πολλές άλλες.
