Έχει αποδειχθεί ότι το νησί κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους, καθώς έχουν ανακαλυφθεί κομμάτια βράχου οψιδιανού από τη Ν. Μήλο, τα οποία μαρτυρούν ότι υπήρχε θαλάσσιο ταξίδι μεταξύ εδώ και των Κυκλάδων.
Σύμφωνα με την παράδοση, το όνομα “Χάλκη” προήλθε από τα ορυχεία χαλκού που υπήρχαν στο νησί. Ο αρχαίος γεωγράφος Στράβων (1ος αιώνας π.Χ.) ονόμασε το νησί “Χαλκία”. Το κάστρο (14ος – 15ος αιώνας μ.Χ.) που δεσπόζει από την κορυφή ενός λόφου είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια μιας αρχαίας ακρόπολης. Οι Δωριείς άποικοι από τη Ν. Ρόδο διαδέχθηκαν τους προελλήνες του νησιού.
Κατά τα ιστορικά χρόνια, η Χάλκη ήταν υποτελής πολιτεία της πόλης Καμείρου (Ν. Ρόδος) και τον 5ο αιώνα π.Χ. το νησί ήταν μέλος των Αθηναίων Συμμάχων. Με το πέρασμα του χρόνου η τύχη του νησιού ακολούθησε ουσιαστικά εκείνη της Ν. Ρόδου. Οι ιππότες (από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία και την Αγγλία) που κατέλαβαν τη Ν. Ρόδο, κατέλαβαν και τη Χάλκη και προσπάθησαν να επιβάλουν τη θρησκεία τους. Ωστόσο, εν τω μεταξύ ο λαός της υπαίθρου υπέφερε από τους Τούρκους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα κάστρα και έτσι λεηλατούσαν την ύπαιθρο, βιάζοντας τις γυναίκες και αρπάζοντας τα παιδιά.
Ο συνεχής αποδεκατισμός είχε ως αποτέλεσμα να συναφθεί συνθήκη με τους Τούρκους το 1522 και οι ιππότες να εγκαταλείψουν το νησί. Αμέσως οι Τούρκοι παραβίασαν τους όρους της συνθήκης και επέδειξαν μεγάλη σκληρότητα απέναντι στο λαό. Ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έδωσε προνόμια στο νησί για να σταματήσει τη μετανάστευση. Το 1658 ο Βενετός ναύαρχος Μοροζίνι αποβιβάστηκε στο νησί για να τους τιμωρήσει επειδή προειδοποίησαν την Ρόδο για την προσέγγισή του. Η τιμωρία ήταν απάνθρωπη. Οι κάτοικοι του νησιού αντιστάθηκαν και σφαγιάστηκαν όλοι. Οι περισσότεροι από τους νησιώτες κρύφτηκαν σε μια διώροφη σπηλιά (αυτός ο τύπος σπηλιάς είναι πολύ σπάνιος παγκοσμίως), τους έκλεισαν μέσα και τους έκαψαν.
Τον 19ο αιώνα ιδρύθηκε το Ημπορειό και το νησί άνθισε λόγω της σπογγαλιείας. Κυριαρχεί σε αυτό το είδος μαζί με τα νησιά Σύμη και Κάλυμνος. Κατά τη διάρκεια των Πολέμων της Ανεξαρτησίας κατά των Τούρκων το 1821, η Χάλκη επαναστατεί και προσφέρεται στον Ιερό Αγώνα, για να διαπιστώσει ότι θα παρέμενε υπό ξένη κυριαρχία μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας. Στις αρχές του 20ου αιώνα, λόγω των περιορισμών στη σπογγαλιεία που επέβαλε η Τουρκία, το νησί έπεσε σε παρακμή και οι κάτοικοι άρχισαν να μεταναστεύουν.
Το 1912 οι Ιταλοί κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα και άρχισε μια νέα περίοδος ταπείνωσης για τους κατοίκους του νησιού. Οι Ιταλοί έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία, έθεσαν εκτός νόμου την ελληνική γλώσσα (απαγόρευσαν ακόμη και να βάφονται τα σπίτια γαλάζια) και άρχισαν να προσηλυτίζουν τον πληθυσμό στον καθολικισμό. Αφαίρεσαν επίσης πολλά αρχαιολογικά ευρήματα. Ωστόσο αυτοί οι κατακτητές ήταν πιο πολιτισμένοι από τους Τούρκους. Στις 28 Οκτωβρίου 1947 η ιταλική κυριαρχία τερματίστηκε επίσημα και το νησί επανενώθηκε με τη μητέρα Ελλάδα.
Αξιοθέατα: Το κάστρο (14ος αι.), η εκκλησία της Παναγίας (17ος αι.) και του Αγ. Νικολάου με ωραιότατες τοιχογραφίες.
Γιορτές: Οι γιορτές της Παναγίας στις 15 Αυγούστου και του Αϊ Γιάννη στις 29 Αυγούστου είναι ιδιαίτερα ωραίες. Στις 6 Αυγούστου οι κάτοικοι του νησιού τιμούν τη μνήμη των νεκρών τους στο νεκροταφείο και τους αφήνουν φρούτα και λαχανικά (πιθανώς μια αρχαία παράδοση). Μετά από αυτό αρχίζει ένας πόλεμος ρίψης φρούτων και λαχανικών μεταξύ όλων τους (αυτοί που διασκεδάζουν περισσότερο είναι οι ξένοι τουρίστες, οι οποίοι παίρνουν επίσης μέρος).
Γεύσεις: Θα φάτε ελληνικά φαγητά και κρασί από τη Ρόδο και την Κρήτη. Ένα πιάτο που ξεχωρίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα είναι το “Οφτό” (γεμιστό αρνί, τυλιγμένο σε σπιτική ζύμη που ψήνεται στο φούρνο), το οποίο αποτελεί μέρος του πασχαλινού γεύματος. Αυτό το “οφτό” είναι διαφορετικό από το “οφτό” της Κρήτης.
