Είναι το μεγαλύτερο νησί και το πιο ορεινό από τα νησιά του Ιονίου Πελάγους αλλά το τρίτο σε πληθυσμό, μετά την Κέρκυρα και την Ζάκυνθο. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την προέλευση του ονόματος της Κεφαλονιάς. Η πρώτη, λιγότερο πιθανή, σχετίζεται με τον μυθικό ήρωα Κέφαλο που βοήθησε τον Αμφιτρύωνα από τις Μυκήνες στον πόλεμο εναντίον των Τηλεβοΐδων ή Ταφίων. Ο Αμφιτρύωνας του έδωσε δώρο την νήσο Σάμη, που θεωρείται ότι είναι η Κεφαλονιά. Η δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από τους αρχαίους κατοίκους του νησιού που ζούσαν στα ορεινά, τους Ομηρικούς «Κεφαλλήνες».
Το νησί κατοικούνταν από την εποχή του Λίθου, σύμφωνα με ευρήματα στα σπήλαια του νησιού. Τα σπήλαια λειτουργούσαν ως φυσικά καταφύγια για τους άνθρωποι της τότε εποχής. Στο πρώτο μισό της δεύτερης χιλιετηρίδας π. Χ., (εποχή του χαλκού) σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα αρχαιολογικές ανασκαφές, χρονολογείται η πρώτη οργανωμένη πόλη. Οι πρώτοι γνωστοί κάτοικοι του νησιού ήταν οι Λέλεγες.
Κατά την μυκηναϊκή εποχή, από τα κτερίσματα, που αποκάλυψε η αρχαιολογική σκεπάρνι, μέσα σε τάφους σε διάφορες περιοχές της Κεφαλονιάς βγήκε το συμπέρασμα ότι ο πληθυσμός της περιοχής ήταν αγρότες που είχαν εμπορικές σχέσεις από την Πελοπόννησο μέχρι την Αδριατική ίσως και μέχρι την Συρία. Εικάζεται ότι οι Ταφίοι ή Τηλεβόες είχαν εγκατασταθεί στα γύρω νησιά και κατοικούσαν στο νησί, ή διατηρούσαν εμπορική βάση και συναλλάσσονταν στενά με τους κατοίκους του νησιού.
Μετά το τέλος της Μυκηναϊκής εποχής παρατηρείται οικιστική εγκατάλειψη του νησιού για τρακόσια περίπου χρόνια.
Το 5ο αιώνα π.Χ. η Κεφαλονιά ήταν χωρισμένη σε τέσσερις πόλεις – κράτη, την Κράνη, τη Σάμη, τους Πρόννους και την Πάλη. Οι πόλεις αυτές ακολούθησαν αυτόνομη πολιτική, ήταν συχνά αντίπαλες μεταξύ τους, και θεωρούνται από τις ισχυρότατες κλασσικές – ελληνιστικές ακροπόλεις.
Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας το νησί χρησιμοποιήθηκε ως βάση για πολεμικές εξορμήσεις στο Ιόνιο και στην ανατολική Μεσόγειο. Τότε χτίστηκαν παραθαλάσσιες πόλεις όπως ο Πάνορμος και η προέκταση της Σάμης.
Η Κεφαλονιά όταν έπαψε να ανήκει στη Βυζαντινή αυτοκρατορία, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, κατακτήθηκε από Νορμανδούς σταυροφόρους (Βενετούς), για να καταλήξει στους Τούρκους, οι οποίοι πούλησαν σχεδόν το μισό πληθυσμό του νησιού σαν σκλάβους. Οι συγκρούσεις μεταξύ Βενετών και Τούρκων ήταν σφοδρές και οι απώλειες, σε ανθρώπινες ζωές, μεγάλη.
Με την συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο τα Ιόνια νησιά περιήλθαν στην Γαλλία. Ο λαός του Ιονίου τους υποδέχθηκε με ανακούφιση αφού οι Γάλλοι υποσχέθηκαν να δώσουν ελευθερίες που από την Βενετοκρατία είχαν εκλείψει. Όταν στο νησί επανήλθαν οι Τούρκοι μαζί με τους Ρώσους, επανέφεραν το παλιό αριστοκρατικό καθεστώς.
Με την συνθήκη του Τιλσίτ το 1807 μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας, τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στη Γαλλία. Ώσπου οι Άγγλοι με τον συστηματικό αποκλεισμό του νησιού και την παρεμπόδιση του εμπορίου πήραν με το μέρος τους κατοίκους του νησιού. Με αυτό τον τρόπο το νησί πέρασε στην κατοχή των Άγγλων.
Επί της κατοχής των Άγγλων έγιναν έργα υποδομής όπως δρόμοι και γέφυρες, καθώς και το Δικαστικό Μέγαρο Αργοστολίου και το Φανάρι των Αγίων Θεοδώρων.
Το 1864 η Κεφαλονιά ενώθηκε εν τέλει με την Ελλάδα.
Αργοστόλι
Αποτελεί την πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς από το 1757 όταν αποφασίστηκε να μεταφερθεί η πρωτεύουσα από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου στην περιοχή του Αργοστολίου όπου υπήρχε φυσικό λιμάνι. Η παλαιά πόλη ήταν κατά πολύ γραφικότερη από τη σημερινή αφού περιείχε πολλά επιβλητικά αρχοντικά και μέγαρα, με ιταλικές επιρροές, αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία. Το Αργοστόλι ήταν η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε.
Ένα αξιόλογο σημείο στο Αργοστόλι είναι η αρχαία πόλη Κράνη, η οποία ήταν μια από τις τέσσερις ισχυρότερες πόλεις της Κεφαλονιάς στην αρχαία εποχή. Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκονται τμήματα των τειχών της αρχαίας πόλης τα οποία είναι γνωστά ως Κυκλώπεια Τείχη λόγω του μεγέθους τους.
Το αρχαιολογικό μουσείο Αργοστολίου είναι ένας πολύ καλός τρόπος να δει κανείς την ιστορία του νησιού να εξελίσσεται μέσα στα χρόνια.
Η μεγάλη πέτρινη Γέφυρα που κυριαρχεί στον κόλπο του Αργοστολίου είναι έργο του Ελβετού, μηχανικού στο επάγγελμα, στρατιωτικού διοικητή της Κεφαλονιάς και αξιωματικού του αγγλικού στρατού, Κάρολου-Φιλίππου De Bosset ή όπως η ελληνική παράφραση, Δεβοσέτου. Έχει μήκος ένα χιλιόμετρο και αρχικά ήταν ξύλινη. Συνδέει την πόλη του Αργοστολίου με την απέναντι πλευρά. Στην μέση της Γέφυρας Δεβοσέτου βρίσκεται ένα πυραμοειδές μνημείο αφιερωμένο στους κατασκευαστές της. Μέχρι να την κατασκευάσουν, η μονή έξοδος από το Αργοστόλι προς την υπόλοιπη Κεφαλονιά περνούσε αναγκαστικά από τον γύρο της Λιμνοθάλασσας του Κουτάβου, γεγονός εκτός από χρονοβόρο και επικίνδυνο για την δημόσια υγεία τότε, λόγω των ασθενειών που καραδοκούσαν στις βαλτώδεις ακτές και μεταδίδονταν κυρίως μέσω των κουνουπιών.
Ένα από τα κύρια αξιοθέατα του Αργοστολίου είναι και το Φανάρι ή αλλιώς ο Φάρος των Αγίων Θεοδώρων. Βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Αργοστόλι και είναι πάνω σε τεχνητή χερσόνησο. Πρόκειται για έναν παραδοσιακό φάρο. Είναι ένα κυκλικό κτίριο που στηρίζεται σε είκοσι λευκούς κίονες δωρικού ρυθμού. Χτίστηκε επί της κατοχής των Άγγλων από τον Charles Napier.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι καταβόθρες, που αποτελούν ταυτόχρονα και κορυφαίο γεωλογικό φαινόμενο του νησιού. Βρίσκονται σε μια απόσταση 2 χιλιόμετρα περίπου από την πρωτεύουσα. Το θαλασσινό νερό μπαίνει σε ρωγμές κοντά στην ακτή και εξαφανίζεται. Στην πραγματικότητα το νερό που εισέρχεται στο σημείο αυτό ακολουθεί μια μεγάλη διαδρομή διασχίζοντας υπόγεια σχεδόν ολόκληρο το νησί. Τελικά καταλήγει και εκβάλει στη λίμνη της Μελισσάνης, καθώς και στον Καραβόμυλο. Το γεγονός αυτό αποκαλύφθηκε όταν Αυστριακοί γεωλόγοι έριξαν χρωστικές σε μια από αυτές τις εισόδους και έτσι εν συνεχεία με τη χρήση ραδιοϊσοτόπων επαλήθευσαν την πορεία των «εξαφανιζόμενων» νερών. Παλαιότερα η δύναμη της ροής των νερών χρησιμοποιήθηκε για να κινεί νερόμυλους, οι οποίοι όμως σήμερα παραμένουν αχρησιμοποίητοι.
Ένα από τα παραδοσιακά φαγητά είναι η κεφαλονίτικη κρεατόπιτα. Επίσης, φτιάχνεται η αγκιναρόπιτα και η μπακαλιαρόπιτα. Η παραδοσιακή «αλιάδα» της Κεφαλονιάς είναι ο τηγανητός μπακαλιάρο με σκορδαλιά. Η Ρομπόλα Κεφαλονιάς είναι λευκό κρασί Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ) που παράγεται αποκλειστικά στην Κεφαλονιά. Η λέξη «ρομπόλα» ίσως προέρχεται από την «ρέμβη», στην οποία οι Αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν ιδιότητες όπως η μέθη. Η ποικιλία ρομπόλα φύεται σε φτωχά εδάφη, χαλικώδη, ασβεστολιθικής προέλευσης κύρια στις ημιορεινές και ορεινές περιοχές του νησιού.
Πόρος
Κτίστηκε μετά τους σεισμούς του 1953 και είναι τώρα πια ένα από τα μεγαλύτερα χωρία της Κεφαλονιάς, όπως και σημαντικό λιμάνι.
Ιστορικά η περιοχή ήταν το λιμάνι της αρχαίας πόλης-κράτους των Πρόννων. Εκείνη την εποχή οι Πρόννοι ήταν μια από τις τέσσερις πιο σημαντικές πόλεις της Κεφαλονιάς.
Λίγο πιο πάνω από το λιμάνι, βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά φυσικά αξιοθέατα της Κεφαλονιάς, το σπήλαιο της Δράκαινας, ενώ λίγα μέτρα από την παραλία θα δει κανείς πολλούς μεγάλους βράχους, τους οποίους πιστεύεται ότι πέταξαν οι Κύκλωπες σε πειρατές που επιτίθονταν στο νησί.
Ολόκληρη η ακτογραμμή από τη Σκάλα προς τον Πόρο και από τον Πόρο μέχρι το Φισκάρδο είναι γεμάτη μικρά λιμανάκια και κολπίσκους και γεμάτη από θαλάσσιες σπηλιές που αποτελούν το φυσικό περιβάλλον για τις σπάνιες φώκιες μονάχους μονάχους.
Στην έξοδο του χωριού υπάρχει το Φαράγγι, ένα από τα ωραιότερα γεωμορφολογικά φαινόμενα. Πρόκειται για μια χαράδρα μήκους 800 μέτρων περίπου όπου μέσα από αυτήν περνάει ο μικρός ποταμός Βόχυνας, τα νερά του οποίου πηγάζουν από την λίμνη Άβυθω.
Κάθε καλοκαίρι πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις στο αμφιθέατρο και ο Τηλεμάχειος αγώνας δρόμου στην αρχή του Σεπτέμβρη είναι μία παράδοση πολλών ετών με συμμετέχοντες από διάφορες χώρες.
Σκάλα
Είναι το μεγαλύτερο θέρετρο στη νοτιοανατολική άκρη της Κεφαλονιάς. Το σύγχρονο χωριό χτίστηκε μετά τον ισχυρό σεισμό του 1953, αφού το παλιό καταστράφηκε ολοσχερώς, με 37 από τους κατοίκους του να χάνουν τη ζωή τους.
Στην Σκάλα βρέθηκαν ύστερα από ανασκαφές ερείπια μιας Ρωμαϊκής Έπαυλης του 3ου μ.Χ. αιώνα. Η έπαυλη αποτελείται από τέσσερα δωμάτια στα οποία έχουν διασωθεί, σε καλή κατάσταση, περίτεχνα ψηφιδωτά δάπεδα. Η έπαυλη διέθετε και ρωμαϊκά λουτρά. Κοντά στο παλιό χωριό βρίσκεται ναός του Απόλλωνα που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.Χ.
Αγία Πελαγία
Ο ορμίσκος της Αγίας Πελαγίας είναι ένα φυσικό και απάνεμο λιμάνι, που σήμερα διαθέτει μια μικρή μαρίνα. Το συγκεκριμένο αγκυροβόλιο είναι συνδεδεμένο με τον απελευθερωτικό Αγώνα του 21 καθώς από εδώ απέπλευσαν καράβια με εθελοντές για την Πελοπόννησο.
Η ευρύτερη περιοχή απαρτίζεται από πολλούς μικρούς κολπίσκους με όμορφες, αμμουδερές παραλίες.
Ληξούρι
Η χερσόνησος Παλική πήρε το όνομά της από την αρχαία πόλη Πάλη, η οποία βρίσκεται βορειότερα από το Ληξούρι κι ήταν μια από τις τέσσερις μεγάλες ανεξάρτητες πόλεις της αρχαιότητας, στην περιοχή του Παλαιοκάστρου. Η πόλη Πάλη πήρε το όνομά της από το βασιλιά Πηλέα και ήταν τόσο ισχυρή που έβγαζε δικό της νόμισμα. Σήμερα το Ληξούρι είναι δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της σύγχρονης Κεφαλονιάς. Διατρέχεται από ορμητικό χείμαρρο, που χωρίζει την πόλη στα δυο. Μικρά γεφυράκια ενώνουν την μια μεριά με την άλλη και για αυτό οι Ληξουριότες την λένε και «πίκολο Παρίσι».
Υπήρξε ναυτικός σύμμαχος της αρχαίας Κορίνθου και οι κάτοικοί της ασχολούνταν με την γεωργία. Συμμετείχε στους Περσικούς Πολέμους στο πλευρό του Παυσανία αποστέλλοντας δύο εκατοντάδες οπλίτες. Το σημερινό Ληξούρι ιδρύθηκε κατά το Μεσαίωνα από οικιστική μετακίνηση των κατοίκων του νησιού, ως αποτέλεσμα της ολοένα αυξανόμενης οικονομικής ευρωστίας.
Όταν επρόκειτο να μεταφερθεί η Διοίκηση του νησιού από το φρούριο του Αγίου Γεωργίου στο Αργοστόλι, το οποίο μόλις άρχισε να οικίζεται, οι κάτοικοι του Ληξουρίου διαμαρτυρήθηκαν και απαίτησαν να αναγνωρισθεί ως πρωτεύουσα της Κεφαλληνίας η πόλη τους, καθώς είχε ήδη εξελιχθεί σε μία ακμάζουσα πόλη. Πιθανότατα όμως λόγω της έλλειψης ασφαλούς λιμένα και την σχετικά μακρύτερη απόσταση από τα υπόλοιπα μέρη του νησιού οι Βενετοί αποφασίζουν πρωτεύουσα να ανακηρυχτεί το Αργοστόλι. Οι Ληξουριότες δεν το δέχτηκαν με αποτέλεσμα να συγκρούονται κατά καιρούς με τους κάτοικους τους Αργοστολίου. Το αποκορύφωμα αυτής της αντιζηλίας συνέβη όταν Ληξουριώτικο πλοίο κανονιοβόλησε το λιμάνι του Αργοστολίου.
Οι σεισμοί του 1953 κατέστρεψαν το Ληξούρι ολοσχερώς και κατασκευάστηκε από την αρχή βάση σύγχρονου ρυμοτομικού σχεδίου.
Νότια του Ληξουρίου, στην περιοχή της Παλικής, υπάρχει η παραλία Ξι. Ονομάστηκε έτσι από το γράμμα «ξ» της ελληνικής αλφαβήτου, καθώς ο όρμος όπου βρίσκεται μοιάζει με το σχήμα του. Είναι μια μοναδική παραλία από κατακόκκινη άμμο και αργιλώδη βράχια. Στην περιοχή υπάρχει και μια άλλη διάσημη παραλία, η Κουνόπετρα. Πήρε το όνομά της από τον βράχο που κουνιόταν ρυθμικά μέσα στη θάλασσα. Το φαινόμενο αυτό σταμάτησε μετά τους σεισμούς του 1953.
Στον κόλπο του Λιβαδιού, βρίσκεται ο υγροβιότοπος Βάλτου – Λιβαδιού, ο οποίος είναι ένας από τους σημαντικότερους της Κεφαλονιάς. Καταλαμβάνει μια έκταση 500 στρεμμάτων. Στα νερά του εκβάλλουν περισσότερα από 100 ρυάκια. Πολλά είδη πτηνών βρίσκουν καταφύγιο στην περιοχή του υγροβιότοπου.
Εκείνο που χαρακτηρίζει το Ληξούρι είναι η αξιόλογη πορεία του στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων. Στο Ληξούρι ιδρύθηκε η πρώτη φιλαρμονική ορχήστρα του νησιού, η οποία είναι και από τις παλαιότερες της Ελλάδας, μετά από αυτή της Κέρκυρας.
Το Καρναβάλι του Ληξουρίου συγκεντρώνει κάθε χρόνο πολύ κόσμο και αποτελεί το σημαντικότερο γεγονός της πόλης. Οι καρναβαλιστές αποκαλούνται και «Κολομπαίοι» γιατί λέγεται ότι την πρώτη φορά που έγινε το καρναβάλι, οι κάτοικοι είχαν ντυθεί ως οι ναυτικοί του πληρώματος του πλοίου του Κολόμβου για να αναπαραστήσουν την ανακάλυψη της Αμερικής.
Άσος
Βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από την ομώνυμη χερσόνησο, είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριουδάκια της Κεφαλονιάς.
Η χερσόνησος της Άσου ενώνεται με το υπόλοιπο νησί από μια στενή λωρίδα ξηράς, πάνω στην οποία σήμερα έχει χτιστεί τμήμα του χωριού. Έχει διπλή κορυφή, με την ψηλότερη στα 154 μέτρα, πάνω στην οποία χτίστηκε επί Βενετοκρατίας το Κάστρο της Άσου. Το κάστρο ήταν ένα από τα δύο μεγάλα κάστρα της εποχής, μαζί με εκείνο του Αγίου Γεωργίου. Χτίστηκε όταν οι κάτοικοι της Κεφαλονιάς ζήτησαν από τους Βενετούς να χτίσουν ένα ακόμα φρούριο γιατί το νησί χρειαζόταν επιπλέον προστασία από τις εχθρικές επιδρομές.
Με την απέναντι ακτή του νησιού σχηματίζεται όρμος, που φιλοξενεί το απάνεμο λιμανάκι της Άσου Κεφαλονιάς. Στο μικρό λιμανάκι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ελλιμενισμό μικρών σκαφών.
Η παραλία της Άσου είναι μικρή, σκιερή και βοτσαλωτή. Εκτός από την παραλία του Μύρτου που βρίσκεται πολύ κοντά, υπάρχουν αρκετές μικρές και κρυφές παραλίες που αξίζει να τις ψάξει κανείς.
Η παραλία του Μύρτου είναι μοναδική, καθώς η βλάστηση, τα άγρια βράχια και οι γκρεμοί, περιβάλλουν μια μεγάλη αμμουδιά με πολύ ψιλό λευκό βοτσαλάκι. Τα νερά εδώ έχουν μια εντυπωσιακή διαύγεια. Το ιδανικό είναι να έρθει κανείς όσο πιο πρωί μπορεί καθώς τα απογεύματα σηκώνεται συνήθως αέρας.
Φισκάρδο
Βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού, στην Έρισο, στο στενότερο σημείο του καναλιού που χωρίζει την Κεφαλονιά από την Ιθάκη. Το Φισκάρδο ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας και το αρχαίο όνομα του ήταν «Πάνορμος». Πάνορμος χαρακτηρίζεται γενικά ο όρμος, ή λιμένας που παρέχει καλή ασφάλεια ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες.
Επειδή κάποιες εύρωστες Ρωμαϊκές οικογένειες εκτιμούσαν το ήπιο κλίμα του νησιού διάλεξαν αυτή την περιοχή για να χτίσουν επαύλεις από τις οποίες ανακαλύφθηκαν κατάλοιπα. Τέτοια επίσης κατάλοιπα βρέθηκαν και σε άλλες περιοχές όπως στη Σάμη. Οι υδραυλικές εγκαταστάσεις, τα ψηφιδωτά δάπεδα κι η αρχιτεκτονική σύνθεση μαρτυρούν την ευμάρεια των οικογενειών αυτών.
Το σημερινό Φισκάρδο έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικισμός, καθώς είναι από τους λίγους της Κεφαλονιάς που δεν ισοπεδώθηκαν από τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953. Πήρε το όνομά του από τον Νορμανδό κατακτητή Roberto Guiscardo, κύριο της Καλαβρίας στη Κάτω Ιταλία, που αν και νίκησε τους ενωμένους στόλους Ενετών και Βυζαντινών δε κατάφερε να καταλάβει το νησί.
Σημεία αναφοράς του χωριού είναι οι φάροι στο ακρωτήρι. Ένας «καινούριος» κι ένας «παλιός», οι δύο πέτρινοι Φάροι είναι χτισμένοι στην άκρη του οικισμού, στην βορειοδυτική ακτή της Κεφαλονιάς, ο ένας πολύ κοντά στον άλλο.
Στο Φισκάρδο γεννήθηκε ο ποιητής Νίκος Καββαδίας. Το πατρικό του σπίτι όπου περνούσε τις διακοπές του όταν ήταν παιδί σώζεται μέχρι σήμερα.
Αγία Ευφημία
Η Αγία Ευφημία είναι από τα πιο όμορφα παραλιακά χωριά της Κεφαλονιάς. Είναι το γραφικό επίνειο και το κέντρο της Δημοτικής Ενότητας Πυλάρου. Το όνομά της βγαίνει από τη λέξη “πυλωρός” που σημαίνει «φρουρός της πύλης». Οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει ίχνη από αρχαία έπαυλη και μωσαϊκά Ρωμαϊκής Περιόδου αυτό δείχνει ότι οι Ρωμαίοι είχαν επενδύσει στην περιοχή ίσως γιατί θεωρούνταν το πέρασμα ή η πύλη για το βόρειο μέρος του νησιού.
Στις 11 Ιουλίου κάθε καλοκαίρι, την ημέρα της γιορτής, αλλά και την παραμονή γίνεται στην Αγία Ευφημία μεγάλο πανηγύρι με προσκυνητές και επισκέπτες από όλη την Κεφαλονιά.
Σε απόσταση αναπνοής από την Αγία Ευφημία βρίσκεται το μοναστήρι των Θεμάτων. Ο επισκέπτης μπορεί να δει το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο του Μοναστηριού των Θεμάτων, αλλά και την εικόνα της Παναγίας. Στον χώρο φιλοξενούνται ζώα όπως κατσίκια, πρόβατα, ελάφια, λάμα, άλογα, στρουθοκάμηλοι, τα οποία τα παιδιά μπορούν να χαζέψουν και να ταΐσουν.
Σάμη
Η Σάμη βρίσκεται στη βόρειο-ανατολική ακτή της Κεφαλονιάς και φιλοξενεί το λιμάνι του νησιού που το συνδέει με την Ιθάκη και τις απέναντι ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.
Η ιστορία της Σάμης ξεκινά απο τον Όμηρο, ο οποίος την αναφέρει ως τμήμα του βασιλείου του ηγέτη των Κεφαλλήνων, του Οδυσσέα. Οι Κεφαλλήνες πήραν μέρος στο Τρωικό πόλεμο. Ο λόφος Βίγλα ίσως αποτελούσε τη Μυκηναϊκή ακρόπολη, όπως μαρτυρούν και τα σωζόμενα τμήματα της σημαντικής δικόρυφης ακρόπολης της Σάμης. Κατά το 2ο αιώνα π.Χ. η Σάμη προσέλκυσε το ενδιαφέρον των Ρωμαίων λόγω της στρατηγικής της θέσης οπότε εκστράτευσαν με σκοπό να καταλάβουν το νησί. Από τις πόλεις της Κεφαλονιάς μόνο η Σάμη αποφάσισε να αλλάξει στάση και να αντισταθεί σθεναρά. Η πολιορκία κράτησε 4 μήνες και η πόλη τελικά παραδόθηκε. Αρκετά αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν έντονη οικοδομική δραστηριότητα. Οι πειρατικές επιδομές κατά τον 5ο και 6ο αιώνα μ.Χ. και οι καταστρεπτικοί σεισμοί, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, συνέβαλαν στη βαθμιαία παρακμή και στη τελική εγκατάλειψη της πόλης.
Στα αξιοθέατα της περιοχής είναι οι αρχαιολογικοί χώροι της Σάμης. Στο λόφο πάνω από την πόλη βρίσκονται ερείπια του αρχαίου κάστρου (Παλαιόκαστρο) και της αρχαίας Ακρόπολης Κυάτις, όπου βρίσκεται και η μονή των Αγίων Φανέντων.
Γύρω από την Σάμη βρίσκονται μερικά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Κεφαλονιάς όπως το Λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης και το Σπήλαιο της Δρογκαράτης. Έχουν καταγραφεί 17 θέσεις σπηλαίων και σπηλαιοβαράθρων, πράγμα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο.
Το σπήλαιο της Μελισσάνης βρίσκεται σε απόσταση 2 χιλ. βορειοδυτικά της Σάμης. Είναι ένα βαραθρώδες λιμνοσπήλαιο.Έχει3,5 χλμ μήκος κι η φυσική είσοδος του σπηλαίου είναι κατακόρυφη διαστάσεων 40 x 50 μήκος και δημιουργήθηκε από την πτώση ενός τμήματος της οροφής. Μια τεχνητή είσοδος με σκαλοπάτια και ένας μακρύς υπόγειος διάδρομος επιτρέπει την επίσκεψη στο σπήλαιο. Η λίμνη βρίσκεται 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και το βάθος των νερών της κυμαίνεται από 10 μέτρα έως 30 μέτρα. Η μεγάλη αξία του σπηλαίου έγκειται στον τρόπο δημιουργίας του, ότι δηλαδή το νερό εισέρχεται στα ασβεστωλιθικά πετρώματα με φυσική απόρροια τη διάβρωση τους.
Η είσοδός του σπήλαιου Δρογκαράτης βρίσκεται στα Χαλιωτάτα, 3 χιλιόμετρα από τη Σάμη. Το βάθος του φθάνει τα 60 μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους. Σταλακτίτες και σταλαγμίτες ηλικίας περισσότερων από εκατό εκατομμυρίων ετών συνθέτουν το εντυπωσιακό τοπίο. Είναι το μοναδικό σπήλαιο στην Ελλάδα όπου διοργανώνονται συναυλίες για πάνω από 500 άτομα.
