Το όνομα «Σέριφος» προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «στέριφος», το οποίο σήμαινε «άκαρπος» (το ρήμα είναι στερούμαι, δηλαδή δεν έχω, το οποίο εννοιολογικά οδηγεί στο άγονος, άκαρπος). Οι αρχαίοι έλληνες ονόμασαν το νησί έτσι, για να χαρακτηρίσουν τα κατάξερα εδάφη του νησιού.
Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Αιολείς από την Θεσσαλία τον 8ο αιώνα π.Χ., όμως τον 7ο αιώνα την εγκατέλειψαν λόγω της μακρινής της απόστασης. Λίγο αργότερα, η Σέριφος έπεσε στα χέρια των Ιώνων και από τότε έως τα Ρωμαϊκά χρόνια ήταν πόλη-ορυχείο.
Περίπου τον 6ο αιώνα π.Χ., στο νησί της Σέριφου υπήρχαν κάποια βατράχια, ο ήχος των οποίων δεν ακουγόταν σχεδόν καθόλου. Για αυτό οι Έλληνες, όταν κάποιος (κυρίως πολιτικός) δεν μιλούσε ή δεν ανάλυε τόσο αυτό που ήθελε να πει, τον αποκαλούσαν «Σερίφιο Βάτραχο».
Κατά τους ελληνοπερσικούς πολέμους (499-449 π.Χ.), η Σέριφος ήταν συνεχώς με το μέρος των Ελλήνων. Πήραν μέρος στην ναυμαχία της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και στην μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.).
Από τα Ρωμαϊκά χρόνια έως το 1204 (Δ’ Σταυροφορία), η Σέριφος χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας. Κατόπιν, στα χέρια των κατακτητών της και μέχρι την ελληνική επανάσταση του 1821, οι κάτοικοι της Σέριφου πέρασαν πολύ άθλια ζωή. Πρώτοι κατακτητές της Σέριφου ήταν οι Βενετοί, οι οποίοι εδώ ήταν σαφώς σκληρότεροι σε σύγκριση με άλλα νησιά του Αιγαίου. Λήστευαν τους κατοίκους σε σημείο εξαθλίωσης και τους βασάνιζαν μέχρι να δώσουν όλα τα λεφτά τους. Οι Οθωμανοί (1537) από την άλλη μεριά, έκαναν ακριβώς ότι έκαναν σε κάθε νησί, έσφαζαν τους άντρες, πουλούσαν τα περισσότερα γυναικόπαιδα στα σκλαβοπάζαρα και όσα δεν τα αγόραζε κανένας, τα σκότωναν.
Έτσι, όταν ήρθε η εποχή του Ρωσο-οθωμανικού πολέμου (1770-1774), οι κάτοικοι της Σέριφου ζούσαν σε άθλια κατάσταση, καθώς όλο το νησί είχε μεγάλη έλλειψη φαγητού και χρήματος.
Αυτά τα 600 χρόνια άσχημου βίου τελείωσαν το 1821, όταν η Σέριφος ύψωσε την ελληνική σημαία και ένα χρόνο αργότερα ελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς. Μάλιστα, ξανάνοιξαν τα ορυχεία της και εξόριζε σίδηρο από το 1867 έως το 1941, όπου τότε ήταν υπό την κατοχή των Ιταλών και το 1943 των Γερμανών. Ευτυχώς, για τους κατοίκους της Σέριφου, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί δεν ενδιαφέρθηκαν για το νησί και για αυτό μόνο έναν φόρο έπρεπε να πληρώσουν.
Η Σέριφος (Χώρα) είναι μια πόλη σκαρφαλωμένη πάνω στο βουνό, μια κανονική αετοφωλιά, και ως εκ τούτου έχει φαντασμαγορική θέα. Να επισκεφτούμε το Κάστρο, που χτίστηκε τα αρχαία χρόνια και καταστράφηκε από πειρατές τον 13ο αιώνα. Στην πόλη βρίσκεται ένα λαογραφικό μουσείο, το οποίο έχει διάφορα σκεύη και κείμενα για την ιστορία της Σερίφου. Στην περιοχή υπάρχει και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, σκαλισμένο στο βράχο και χτισμένο στα ερείπια του ναού της θεάς Αθηνάς.
Από τα αρχαία χρόνια μέχρι σχεδόν στις μέρες μας, με ορισμένες περιόδους διακοπής, γινόταν εξόρυξη και εκμετάλλευση σιδήρου στη Σέριφο. Οι εγκαταλελειμμένες γέφυρες φορτώσεως στους όρμους Βάγια, Κουταλά και Μεγάλο Λιβάδι (στις περιοχές αυτές έχουν παρατηρηθεί ανωμαλίες στις πυξίδες) έχουν απομείνει να θυμίζουν το παρελθόν του νησιού. Για να πάρουμε μια γεύση από το παρελθόν αυτό, να επισκεφτούμε το Μουσείο Πετρωμάτων στο Μεγάλο Λιβάδι.
