Λουτράκι, από ΒΔ
Στο σημείο όπου ο Κορινθιακός κόλπος ανοίγει δυτικά και ο Ισθμός στενεύει τη γη προς την Πελοπόννησο, απλώνεται το Λουτράκι — τόπος όπου το νερό, η γη και ο μύθος συνυφαίνονται από τα βάθη του χρόνου. Σήμερα φημισμένο για τις ιαματικές του πηγές και τη λουτρόπολη, το Λουτράκι κουβαλά ιστορία που τρέχει κάτω από τα λουτρά του, ως τα χρόνια που οι θεοί περπατούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αρχαιότητα – Τα Νερά των Νυμφών
Οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν εδώ από την προϊστορική εποχή, προσελκυσμένοι από την εύφορη παραλιακή πεδιάδα και τα άφθονα νερά που ανάβλυζαν από τους πρόποδες του Γερανείου όρους. Αρχαιολογικά ευρήματα κοντά στη σημερινή πόλη και στο γειτονικό Ηραίο Περαχώρας δείχνουν συνεχή κατοίκηση από την Εποχή του Χαλκού.
Στην κλασική αρχαιότητα, το Λουτράκι ονομαζόταν Θέρμαι, από τις θερμές του πηγές. Οι αρχαίοι Έλληνες τις θεωρούσαν ιερές στον Ασκληπιό, θεό της ίασης, και στις Νύμφες που κατοικούσαν στις πηγές και τα σπήλαια. Προσκυνητές έρχονταν να λουστούν και να θυσιάσουν για υγεία και γονιμότητα. Το κοντινό Ηραίο της Περαχώρας, από τα πιο ατμοσφαιρικά ιερά της Ελλάδας, ανήκε στο ίδιο ιερό τοπίο, όπου η θάλασσα, ο βράχος και το νερό ενώνονταν σε σύμβολο καθαρμού και αναγέννησης.
Ρωμαϊκή Περίοδος – Από τα Ιερά Λουτρά στα Αυτοκρατορικά Θερμά
Οι Ρωμαίοι, λάτρεις των λουτρών, εκμεταλλεύθηκαν πλήρως τα φυσικά πλεονεκτήματα της περιοχής. Κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ. ανεγέρθηκαν πολυτελή θερμά, με θόλους, μαρμάρινες δεξαμενές και μωσαϊκά. Τα νερά του Λουτρακίου εξάγονταν ως θεραπευτικό προϊόν, ενώ η Κόρινθος, ρωμαϊκή πλέον αποικία, ήταν το διοικητικό και εμπορικό κέντρο της περιοχής.
Η θέση του Λουτρακίου, κοντά στον Δίολκο, έφερνε συνεχώς ταξιδιώτες, εμπόρους και στρατιώτες που σταματούσαν για ανάπαυση. Ήταν λοιπόν τόπος υγείας αλλά και σταθμός στο πέρασμα ανάμεσα σε δύο θάλασσες.
Βυζαντινά και Μεσαιωνικά Χρόνια – Σιωπή και Επιβίωση
Μετά την πτώση της Ρώμης, τα λουτρά ερήμωσαν. Σεισμοί και επιδρομές σημάδεψαν την περιοχή, και κατά τους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους απέμειναν μικροί οικισμοί στους πρόποδες του Γερανείου. Ωστόσο, η φήμη των ιαματικών νερών δεν έσβησε ποτέ. Οι μοναχοί των Γερανείων χρησιμοποιούσαν τις πηγές ως δώρο θεϊκό για το σώμα και την ψυχή.
Κατά τον Μεσαίωνα, η περιοχή εντάχθηκε στο Βυζαντινό Θέμα Πελοποννήσου, αργότερα πέρασε στους Φράγκους, στους Βενετούς και στους Οθωμανούς. Το Ακροκόρινθο δέσποζε, ενώ το Λουτράκι επιβίωνε σιωπηλά. Περιηγητές του 17ου–18ου αιώνα αναφέρουν «τις θερμές πηγές της Κορίνθου», που εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούνται από τους κατοίκους.
Νεότερα Χρόνια – Από τα Λουτρά στην Πόλη
Η αναγέννηση του Λουτρακίου ξεκίνησε μετά την Επανάσταση του 1821. Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος μελέτησε επιστημονικά τα νερά και το 1847 ο χημικός Κτενάς πιστοποίησε τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Κατασκευάστηκαν τα πρώτα λουτρικά κτίρια, και η περιοχή ονομάστηκε Λουτράκι, «ο τόπος των λουτρών».
Στα τέλη του 19ου αιώνα το Λουτράκι έγινε κοσμοπολίτικη λουτρόπολη. Κομψά ξενοδοχεία, περίπατοι και νεοκλασικά κτίρια υποδέχονταν επισκέπτες από την Αθήνα και το εξωτερικό. Το Υδροθεραπευτήριο, στολισμένο με μαρμάρινα στολίδια, έγινε σύμβολο της νέας εποχής. Με την άφιξη του σιδηροδρόμου από την Κόρινθο, η πόλη γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη.
20ός Αιώνας – Σεισμός και Αναγέννηση
Ο σεισμός του 1928 ισοπέδωσε σχεδόν ολοκληρωτικά την παλιά πόλη. Όμως το Λουτράκι ξαναχτίστηκε γρήγορα, με νέο πολεοδομικό σχέδιο και αισιοδοξία. Τα λουτρά ανανεώθηκαν, ο τουρισμός συνέχισε, και το Καζίνο Λουτρακίου προσέδωσε λάμψη και φήμη που κρατά έως σήμερα.
Σήμερα – Ανάμεσα στο Βουνό και τη Θάλασσα
Το σύγχρονο Λουτράκι απλώνεται κατά μήκος της παραλίας του, στους πρόποδες του καταπράσινου Γερανείου. Παραμένει υπερήφανο για τη διπλή του ταυτότητα — θαλασσινή λουτρόπολη και ορεινή πύλη. Από εδώ ξεκινούν εξορμήσεις προς το Ηραίο Περαχώρας, τον Φάρο Μελαγκάβι, την αρχαία Κόρινθο και τον Ισθμό. Πάνω απ’ όλα, όμως, οι επισκέπτες έρχονται για τα νερά — καθαρά, μεταλλικά, αιώνια.
